Nieuw gedicht

Ik leef al veel te lang als futurist in het verleden

Ik leef al veel te lang in zwachtels en windsels

en val te vaak in de valkuilen en fuiken  

van de futur antérieur.  

Ik leef al veel te lang als oudgelovige

omringd door ketters en apostaten

in een bos met zilverwitte berkenbomen.

Ik leef al veel te lang geprangd in de samizdat

in een warme houten datsja

met mijn onbestorven weduwe.

Ik leef al veel te lang als langoureuze man

ver van het verleidelijke verleden

in dit trieste troosteloze heden.

Hendrik Carette

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *