de dichter hendrik carette blogt
Nog een site van WordPress
Lees eens een echte dichter:
Panorama’s en portretten
van
Hendrik Carette
Dordrecht: Uitgeverij Liverse, 1e druk 2018
(ISBN 978 94 92519 24 5, verkoopprijs 21, 95 euro, 132 blz.)
Te bestellen bij de goede boekhandelaar of rechtstreeks bij de uitgever
info@liverse.nl
V
Vier berichten voor mijn trouwe lezers en fans
– Het beruchte maandblad Meervoud publiceerde in de maand december van 2017 (25 ste jaargang nr. 232) op bladzij 39 mijn gedicht ‘Marguerite Yourcenar’ als eerbetoon aan deze Flamande de France.
– Op zondag 7 januari 2018 verscheen op het scherm van de digitale website ‘De schaal van Digther’ mijn tekst ‘De bekende Belgische triptiek’ bestaande uit ‘Het mysterie van René Magritte’, ‘Het oog van Marcel Mariën en ‘Het genie van Henri Michaux’.
– Volgende week (vanaf maandag 22 januari) begint de drukkerij-uitgeverij Liverse in Dordrecht aan het drukken van mijn nieuwe (achtste) dichtbundel Panorama’s en portretten (ISBN 978 94 92519 24 5, 129 pp.) met 82 gedichten die werden verspreid over de drie delen ‘Panorama’s’, ‘Poëmen’ en ‘Portretten’.
– In april van dit jaar verschijnen drie gedichten van mijn bevende hand in het tijdschrift in boekvorm Het Liegend Konijn dat tweemaal per jaar verschijnt onder de redactie van Jozef Deleu.
H.B.C.
De Boze Blanke Man
Hoeveel vijanden hebben wij nodig? Hoe gaan we met hen om en zijn onze vijanden als vijand geboren?
Arnon Grunberg, in de NRC van 29 dec. 2017
Sinds de strijd van de Sarmaten tegen de Scythen
op de steppen.
En van de Sorben tegen de Saksen achter de Elbe.
Sinds de strijd van de Saksen tegen de Normandiërs
op dat afgedreven Eiland.
Sinds de strijd van de Samen.
En sinds de strijd van de Picten tegen alle anderen
vanuit de zeeën of vanuit het zuiden.
Sinds de strijd van de Ona’s tegen de schapenboeren
en goudzoekers in Vuurland.
Sinds de strijd van de Boeren tegen de Zoeloes in Zuid-Afrika.
en van de Kozakken tegen de Kazakken aan de Kaukasus.
Al sinds de neergang en de ondergang van de Neanderthaler.
Sinds de almaar nauwer nijpende nood
door ziekten, verwondingen en plagen
wacht de Boze Blanke Man alom op de naderende dood.
Hendrik Carette
Onze lectuur; het wezenlijk verschil
Vroeger toen mijn oude eenzame broer nog leefde
las hij alle romans en columns van François Mauriac
en van die andere katholiek Julien Green en ook
van die hese gaullist André Malraux.
Zo bleef hij zijn hele leven gefrustreerd en pathetisch.
Nu hij al een paar jaar dood is besef ik nog meer
het belang van die drie ernstige Duitse dieptedenkers;
Ernst Bloch, Ernst Jünger en Ernst Niekisch
en leef ik met meer inzicht en meer hoop op het vinden
van een ultieme uitweg uit het zo donkere donkerbos.
Hendrik Carette
Negen bedenkingen bij het einde van het jaar 2017
Waarom zou ik in ’s hemelsnaam een katholiek moeten zijn terwijl de componist en organist Johann Sebastian Bach toch een Lutheraan was.
*
De zwarte kat van kapelaan Cyriel Verschaeve was zeer katholiek maar de vraag blijft: geloofde deze kapelaan aan het eind van zijn leven in het jodelende Tirol nog altijd in de jood Jezus van Nazareth.
*
Een vraag aan Arnon Grunberg: Hoe kan iemand die geen jood is zich alsnog bekeren tot het jodendom. Of is hier dan geen sprake van geloof maar van etniciteit.
*
Waren de Katharen in Occitanië en Catalonië (Frits van Oostrom verwees in zijn nieuw boek Nobel streven even naar deze Pyrenese ketters) uiteindelijk soms niet de enige ware Christenen en martelaren.
*
Is mijn goede vriend Frans Boenders een Westerse boeddhist? Ja, misschien wel.
*
Is God dood? Neen, het is Friedrich Nietzsche die gestorven is.
*
Wie kan Amerika weer groot maken? Alleen de leer en het leven van de Amish.
*
Hoe is het te verklaren dat zowel de dichter Paul Snoek als de filosoof Emile Cioran beiden kerkelijk werden begraven? Ik vrees dat ik het antwoord weet: zij waren beiden echte estheten.
*
Wie kan ons nog redden? Alleen de heiligen en de andere helden.
Hendrik Carette
Mijn geheimtip of een Europees enigma
voor de weinigen die wellicht weten wie
hij was
Hij werd geboren in 1880 in de hoofdstad van Pruisen
en stierf in mijn geboortejaar in een Lilliputterlandje
dat niet Andorra of Liechtenstein of Monaco was.
Zijn vader was een goede Nederlander, geen trotste Pruis
en zijn Russische moeder luisterde naar de roepnaam Olga.
Hij studeerde aan de universiteiten van Wenen en Berlijn
en doctoreerde al in 1904 summa cum laude als een geleerde.
Later schreef hij als een zeer stringente magister
zijn eminente essays in een helder Frans
en stelde altijd serieuze vragen.
Wie de naam van deze man nu nog niet kent
moet dringend naar Parijs om daar zijn boeken te zoeken.
Hendrik Carette
Le visage (ou la gueule) de la France
De verwrongen tronie van Sylvain Tesson
of het heldere gelaat van Jean d’Ormesson.
De boomlange dichter en partizaan René Char
of de Vlaamse dame Marguerite Yourcenar.
De ruimtelijke gedachten van Blaise Pascal
of de verre grote reizen van Blaise Cendrars.
De Baskische baret van Roland Barthes
of de verloren eer van Robert Brasillach.
De Bretonse burggraaf van Chateaubriand
of de onvergetelijke Charles d’Orléans.
Het hoge voorhoofd van Jean Cocteau
of de lange baard van Victor Hugo.
Henri Carette
In de tombe van de toekomst
In memoriam Fernand Bonneure (Brugge, 1923 – Brugge, 2017)
Fernand leek heel erg op de Duitse auteur Gottfried Benn. Wie de foto’s van beide heren – en dat waren ze beiden – naast elkaar legt ziet de fysieke gelijkenis. Door de toch nog onverwachte dood van Fernand Bonneure – hij leek wel alomtegenwoordig en onsterfelijk- verliest de stad Brugge één van haar oudste en meest discrete en dichterlijke zonen. Ook het dubbelleven van Benn (arts en dichter) en het dubbelleven van Bonneure (uitgever en dichter) vormt een merkwaardige parallel en voor de foto verwijs ik naar de foto op het omslag van het boek Dubbelleven (1).
In 1981 rondde Bonneure zijn belangrijkste dichtbundel (B)ruggewaarts af die uit twee delen bestaat : ‘Alhier geboren’ en ‘De staat van de kwartieren’ en eigenlijk werd deze dichtbundel (zijn beste) nooit echt uitgegeven; maar is deze enkel als een bibliofiele uitgave bij Renaat Bosschaerts verschenen. Deze imposante bundel werd voorafgegaan door een bezwerende litanie ‘Ik roep u aan, Brugge’ waarvan ik hier de derde en de vierde strofe citeer omdat ik dit hele gedicht met deze opmerkelijke opsommingen zo goed vind:
Relikwie van heilig bloed
Dronkenschap van feesten
Sikkel van Jeruzalem
Begijnhof van begeerte
Bordeel van jacobijnen
Calvarieberg van kronen
Krypte van Egidius
Noodklok van triomfen
Legende van de dood
Warande van primitieven
Kantwerk van torens
Nederland van puntgevels
Zwaan van penitentie
Seminarie van beiaardiers
Rozenhoed van reien
Medicijn van verliefden
Tornooi van vertroosting
Manuscript van moed
Vesting van het westen
Tombe van de toekomst.
In 1999 gaf het Brugse literair kwartaalschrift Kruispunt de verzamelde gedichten van Bonneure uit in een sobere maar verzorgde boekuitgave onder de titel Als vissen bij invallend licht en Willy Spillebeen schreef hiervoor de inleiding ‘Op goede voet met leven en poëzie’. Want laten we het niet vergeten: Bonneure leek inderdaad altijd op goede voet te leven en hij stond tijdens zijn lang en vruchtbaar leven op goede voet met plastische kunstenaars als Benoît van Innis, Rik Slabbinck, Luc Peire, Michel Seuphor, Gibert Swimberghe, Roger Bonduel, Hubert Minnebo, Rik Vermeersch, Renaat Bosschaert en Renaat Ramon. Deze laatste stelde ook het VWS-Cahier samen dat gewijd was aan Fernand Bonneure. Het machtigste en mooiste boek dat Fernand maakte is wellicht de bloemlezing over zijn eigen stad met als eenvoudige titel Brugge beschreven (Brussel: Elsevier, 1984) dat in zes talen en zeer goed gedocumenteerd en geïllustreerd alle literair-historische aspecten van deze stad liet zien. De erudiete Bonneure schreef ook voor periodieken als Biekorf, West-Vlaanderen, Brugge die Scone, het kunsttijdschrift Vlaanderen, het dagblad De Standaard, de VWS-Cahiers van de vereniging waar hij lang de voorzitter van was, Ons Erfdeel en Septentrion. En het zal moeilijk of gewoon onmogelijk zijn om deze letterkundige (in de echte ouderwetse zin van het woord) te vervangen of op te volgen. Nooit vergeet ik hoe hij ooit tijdens een woelige vergadering van een vereniging te midden van een felle discussie die bijna ontaardde plots de Latijnse woorden amicitia et tolerantia uitriep, want de Bourgondiër Fernand Bonneure schreef met een zacht potlood en was ook prinselijk en vanouds lid van de Orde van den Prince. De stad Brugge zou in de toekomst ten minste voor een mooie tombe mogen zorgen voor deze eminente essayist en alerte auteur die nu helaas toch nog overleden is. Misschien aan de namenloze Minneplas ver van de ratten van Remigius dicht bij de zwanen in de zwanenstad.
Hendrik Carette
____________________________________________________________________________________________
(1) Amsterdam: De Arbeiderspers, in de reeks privé-domein, 1986.
(2) nr. 101 dd. 1983.
MIJN ENGEL EN IK
Wanneer ik verliefd was waande ik mij
door mijn Engel gedragen
en werd lichter dan een danser.
Wanneer ik blij was waande ik mij
door mijn Engel beloond
en werd flamboyant als een flaneur.
Wanneer ik triest was waande ik mij
door mijn Engel verlaten
en werd marginaal als een paria.
Wanneer ik somber was waande ik mij
door mijn Engel bezwaard
en werd zwijgzaam als een somberman.
Wanneer ik extatisch was waande ik mij
door mijn Engel gedreven
en werd bevlogen als een extaticus.
En elke dag kon ik mij vrijuit begeven
bij de heffe des volks
want ik had een blijvende ontheffing.
Hendrik CARETTE
Van Aalbeke naar Zumarraga : exit van een exuberante historicus en journalist
Christian Dutoit werd geboren in Kortrijk op 15 mei 1956, en overleed recentelijk op 19 juni 2016 in Zumarraga in Spaans Baskenland. Jules Dutoit, zijn vader, leerde hem dit land kennen met de mooie steden Donostia (in het Spaans San Sebastian) en Bilbao en de dorpjes op de flanken of in de valleien van dit bergachtig land. Eén van zijn hilarisch grappige uitspraken was trouwens : de Basken zijn een woest bergvolk, de West-Vlamingen zijn een woest herbergvolk. Na de klassieke humaniora (Latijn-Grieks) studeerde hij Moderne Geschiedenis in Kortrijk en in Leuven en zijn licentiaatsthesis handelde over de Vlaamse communist Jef van Extergem, een tekst die hij lichtelijk herwerkte voor zijn boek dat in 1983 verscheen bij Walter Soethoudt te Antwerpen : Jef van Extergem en de Vlaamse Beweging. In 1983 huwde hij met de huisarts Hilde Anciaux die haar vader, de politicus Vic Anciaux, opvolgde in Machelen. Hij verhuisde van de Hooikaai vlak bij de schouwburg van de toen nog Vlaamse K.V.S. naar het nog wat landelijke Machelen waar hij echter nooit goed kon aarden. Zijn hart was toen al verpand aan de stad Brussel waar hij in het oude historische centrum of binnen de vijfhoek een bekende figuur werd in de meest verdachte, zowel volkse als elitaire kroegen. In 1984 verscheen dan bij de toenmalige uitgever Mark Grammens te Brussel zijn boekje in de reeks ‘Aktueel’ De Basken en hun strijd dat geen pamflet was, maar een historisch overzicht van de culturele en de politieke strijd van dit oude bergvolk dat al voorkomt in het Middelnederlandse Franse Roelantslied La Chanson de Roland. Van 1982 tot en met 1986 was hij kabinetsmedewerker van minister Hugo Schiltz (toen nog de Vlaamse Executieve) want hij was uiteraard toen nog een veel belovende schoonzoon van de toenmalige partijvoorzitter van de Volksunie. Later of in diezelfde periode werd hij redactiesecretaris van het weekblad De Nieuwe dat hij onder de leiding van Mark Grammens en Henri-Floris Jespers (de toenmalige perschef van Hugo Schiltz) nieuw leven wou inblazen. Wat helaas niet meer helemaal slaagde. Een andere typerende geestige uitspraak was dan in dit verband : Vlaanderen is hier nog niet rijp voor. Nog een andere klassieke uitspraak van Christan Dutoit was ook : De geschiedenis zal hierover oordelen. In diezelfde periode reisde hij ook tweemaal naar Afrika, één keer naar de Westelijke Sahara en één keer naar Eritrea, twee landen waar toen nog zwaar gevochten werd voor de onafhankelijkheid. En als journalist belandde hij ooit in de onmiddellijke nabijheid van Jean-Marie Le Pen, die hem plots tijdens een maaltijd vroeg: et vous Monsieur Dutoit vous êtes de quel côté?, waarop Christian gevat en laconiek antwoordde: Moi, Monsieur Le Président, je suis du bon côté… waarop vader Le Pen ten onrechte was gerustgesteld. Kort na zijn kabinetsperiode stichtte hij zijn eigen zakenkantoor (voor vertalingen, publiciteit en public relations) op de Square Marie-Louise in Brussel dicht bij het IPC (het Internationaal Perscentrum) en dicht bij het Schumannplein en dat deed mij toch een beetje denken aan het kantoor van Fons de Ridder (Willem Elsschot) waar het Algemeen Wereldtijdschrift werd uitgegeven. Want toen ik hem voor het eerst ontmoette, in 1983, dacht ik toch al een beetje aan die zin uit het eerste hoofdstuk ‘De ontmoeting’ in Lijmen: Hij zag er voorspoedig en burgerlijk uit, als een man van zaken… Zijn zaak (van Christian) ging nooit failliet, maar zijn excessieve levenswandel in een walm van dure dikke sigaren en spiritualiën leidde hem na een vijftal jaren al snel naar de idee om een soort van privéclub te openen en uit te baten. Aanvankelijk in de Lakensestraat waar ik toen al de meest kleurrijke figuren ontmoette zoals de generaal op rust van het A.B.L. (Armée Belge/ Belgisch Leger) Piet de Groof, de advocaat en voormalig politicus Daniël Deconinck, de journalist en schrijver Johan de Roey, Edgard Delvo, de voormalige volgeling van Hendrik de Man en voorts ook nog overtuigde volgelingen of geheime leden van het Ierse I.R.A en het Baskische E.T.A., de Vlaamse niet-orthodoxe marxist en ideoloog Antoon Roosens en andere activisten, journalisten en lagere of hogere ambtenaren (ik denk dan aan Frans Adang die ook kabinetsmedewerker was van Hugo Schiltz en een voormalig lid van de V.M.O.) die aldaar even verdwaald waren of regelmatig opnieuw opdoken om samen te discussiëren en een versnapering tot ons te nemen. Want Christian zèlf sprak graag in een soort van archaïserende en licht spottende taal. Zo zei hij nooit : Excuseer mij, maar verschoning. Ook sprak hij nooit van een homofiel, maar van iemand die de Griekse beginselen was toegedaan. Later verhuisde zijn club, het Baskisch of het Vlaams Huis, naar de Zinnikstraat in de grauwe buurt van het Anneessensplein om uiteindelijk te verhuizen naar de rustiger en deftiger straat dicht bij de neutrale zone rondom het parlement met de haast symbolische naam : Drukpersstraat die ik algauw veranderde in de Sluikpersstraat. En de betreurde journalist (toen nog bij de Vlaamsgezinde De Standaard) Luk Neuckermans met zijn toentertijd bekende humor en zijn lichte ironie omschreef het huis in de Lakensestraat toen al terecht als een waar rovershol. Christian had duidelijk twee unieke leefwerelden : het Baskenland, maar ook het nabije Frans-Vlaanderen dat hij graag met de auto doorkruiste om er op zijn manier soms een echte cultureel-culinaire zwerftocht van te maken. Als historicus wist hij heel veel over dit voorgoed verloren wingewest tussen de rivier de Aa en de Frans-Belgische grens die wij veelal passeerden in Proven om dan via Wormhout, Waten en Warhem op het Blootland (op de Michelin-kaarten aangeduid met Le pays nu) te arriveren in een bruin café, een oude staminee of een heerlijk restaurant. Hij kon toen nog eten en drinken als een tempelier. En ik denk dat hij maar vier à vijf uur slaap nodig had. Helaas, al zijn talrijke vrienden die hem nog onlangs op de Grote Markt van Brussel in La Chaloupe hebben gezien, voelden aan dat dit wellicht zijn laatste afscheidsfeest zou worden.
De urn met zijn as wordt één dezer dagen door zijn levensgezel Bernard Daelemans verplaatst van het Baskenland naar de hoofdstad van Vlaanderen maar het is zeer de vraag of het beruchte en meestal doodgezwegen maandblad Meervoud (zijn levenswerk) zal blijven bestaan en dus zal blijven verschijnen… Adieu Christian. Ik zie je wel in de hel, waar de gevallen engelen zingen en zinderen… Hendrik Carette